موسسه تحقیقات علوم دامی کشور از بدو تاسیس در سال 1312 تا امروز سه دوره تاریخی مشخص با اهداف متمایز را پشت سر گذاشته و در آستانه فصل جدیدی از وظایف و راهبردهای خود می باشد:

1- بنگاه دامپروری: این دوره شامل ورود دامهای اصلاح نژاد شده و پرتولید خارجی، سازگار نمودن آنها با شرایط اقلیمی مناطق مختلف کشور، تکثیر و توزیع آنها در کشور بوده است. در اواخر سال 1312، ایده راه اندازی مرکزی جهت اصلاح نژاد دام در کشور با در نظر گرفتن اراضی قریه حیدرآباد کرج عملیاتی گردید. پس از این جانمایی در سال 1313 رسما فرمان تاسیس (بنگاه دامپروری حیدرآباد) به آقای مصطفی قلی بیات (رئیس وقت اداره کل کشاورزی کشور) ابلاغ گردید. در سال 1314 با به خدمت گرفتن دکتر واکتن فرانسوی ساختمان ها و تاسیسات مورد نیاز بنگاه مطابق نظر ایشان احداث گردید و کار اصلاح نژاد با وارد نمودن دام های پر تولید و آمیخته گری با دام های بومی رسما آغاز گردید. در سال 1364 این موسسه با در اختیار گرفتن ایستگاه های گلپایگان، کرمانشاه، گرگان، رشت، صفی آباد (دزفول)، مشهد و تبریز تلاش همه جانبه خود را برای طرح و اجرای برنامه های وسیع دامپروری جهت حل مشکلات مناطق مختلف و تامین نیازهای روز افزون فرآورده های دامی در سراسر کشور آغاز نمود.

2- مرکز شناسایی و معرفی ذخایر ژنتیکی بومی دام و طیور کشور: به دنبال مصوبه مجلس شورای اسلامی در سال 1369 مبنی بر لزوم تفکیک وظایف وزارتخانه های جهاد سازندگی و کشاورزی، این موسسه به همراه بخش های موجود در استان ها، به وزارت جهاد سازندگی منتقل شده و به تدریج تعداد بخش های استانی به 28 استان افزایش یافت. در این دوره تمرکز فعالیتهای موسسه در زمینه جمع آوری و شناسایی دامهای بومی کشور بوده است.

3- موسسه تحقیقات علوم دامی کشور: از سال 1376 با توجه به جذب و آموزش نیروهای متخصص و افزایش کمی و کیفی توان تخصصی موسسه، تشکیلات و گرایش های کاری بخش های تحقیقاتی آن مطابق با نیاز بخش های اجرایی و تولیدی در کشور مورد بازنگری قرار گرفته و با نام موسسه تحقیقات علوم دامی کشور در زیر مجموعه سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی مشغول به انجام وظایف قانونی خود می باشد.